De wereld lijkt stil te staan. De straten zijn verlaten, de winkels gesloten en het normale leven lijkt ver weg. O was ik maar van deze onverwachte stilstand uitgegaan, denk ik terwijl ik door de lege straten loop.
Deze periode van lockdown en isolatie heeft ons allemaal op de proef gesteld. We zijn gedwongen om ons aan te passen aan een nieuw normaal, waarin sociale interactie beperkt is en onze bewegingsvrijheid beperkt is. Het is moeilijk om te accepteren dat ons leven zo drastisch is veranderd en dat we niet meer kunnen doen wat we gewend waren.
Maar misschien is deze stilstand wel precies wat we nodig hadden. Het heeft ons gedwongen om stil te staan en na te denken over wat echt belangrijk is in het leven. We zijn gedwongen om te vertragen, om te genieten van de kleine dingen en om dankbaar te zijn voor wat we hebben. Misschien is deze periode van stilstand een kans om te reflecteren en te groeien, om nieuwe perspectieven te ontwikkelen en om onszelf opnieuw uit te vinden.
O was ik maar van deze onverwachte stilstand uitgegaan, denk ik terwijl ik de lege straten verder verken. Misschien is het tijd om los te laten wat was en om te omarmen wat komt. Misschien is het tijd om stil te staan en te luisteren naar de stilte, om te voelen wat er werkelijk toe doet. Misschien is het tijd om te accepteren dat verandering onvermijdelijk is en om te omarmen wat het leven ons te bieden heeft.
O was ik maar van deze onverwachte stilstand uitgegaan, maar misschien is het juist wel de stilstand die ons de weg wijst naar een nieuw begin. Want soms is het in de stilte dat we de antwoorden vinden die we zoeken.