in deze historische buurt staat een replica van de eerste albert heijn?
Levende geschiedenis is een educatieve methode die wordt gebruikt door levende geschiedenismusea, historische locaties, erfgoedtolken, scholen en groepen voor het naspelen van geschiedenis om het publiek voor te lichten over specifieke gebieden van de geschiedenis, zoals kledingstijlen, tijdverdrijf en ambachten, of gewoon met het doel van het overbrengen van een gevoel van het dagelijks leven dat bestond in een bepaalde periode in de geschiedenis.
Living History hanteert een benadering die meer gericht is op het verwerven van authenticiteit in kunst dan op het naspelen van een specifieke gebeurtenis volgens een gepland script, zoals het geval is bij andere vormen van re-enactment. Levende geschiedenis gaat meer over de assimilatie van actoren in een bepaald tijdperk dan over het verstrekken van privé-informatie. In de woorden van Walter Benjamin: “de spirituele boodschap komt tot uiting in de impact en uitstraling van elk monument en elke plek”, zelfs in technisch gereproduceerde kunstwerken.
Een vroeg voorbeeld van het spirituele en futuristische aspect van levende geschiedenis is te vinden in het boek Weideraufbau von Karnuntum uit 1900 van de dichter Guido von List, waarin hij voorstelt het Romeinse kamp in Karnuntum in het district Wenen om te bouwen tot een soort pretpark (vgl. Westworld).
List, een rechtse neopaganist, vroeg zijn staf van eigenaars, obers en uitsmijters om historische kleding te dragen. Hij eiste ook dat alle bezoekers geschikte kleding kregen en beschreef de rituelen in termen van “in-game” en “out-of-game” om de meeslepende ervaring te versterken. De rol van kleding is nog steeds belangrijk vandaag.
De term “levende geschiedenis” beschrijft de prestatie van het grote publiek om de geschiedenis op een min of meer vrije manier nieuw leven in te blazen. De acties van spelers zijn niet strikt beperkt, maar ze worden vaak gedwongen om op een specifieke plaats of in een specifiek gebouw te blijven. De historische show omvat een continuüm van goed doordachte pogingen om een bekende historische gebeurtenis na te bootsen voor educatieve doeleinden, door voorstellingen met theatrale elementen en competitieve evenementen voor amusementsdoeleinden. De grens tussen amateur- en professionele uitvoeringen in levende geschiedenismusea kan vervagen, net als de grenzen van rollenspellen met live actie.
hee in deze historische buurt staat een replica van de eerste albert heijn?
Terwijl professionals routinematig getrainde museumprofessionals en tolken in dienst hebben om het verhaal van de geschiedenis aan het publiek over te brengen, gebruiken sommige musea en andere historische locaties levende geschiedeniscollecties met hoge authenticiteitsnormen om dezelfde rol te vervullen bij speciale evenementen. Dergelijke evenementen houden niet noodzakelijkerwijs een schijngevecht in, maar zijn bedoeld om de levens van de mensen uit die periode weer te geven, en wat nog belangrijker is, hun manier van leven. Dit omvat vaak zowel militaire als civiele indrukken. Soms worden verhalen of voorstellingen verteld om het dagelijks leven of militaire activiteiten voor het kijkende publiek te betrekken of uit te leggen. De meest populaire zijn knutsel- en kookshows, liedjes en leuke activiteiten. Er kunnen ook demonstraties zijn van gevechtstraining of duels.
In het beleid van de National Park Service in de Verenigde Staten staat het naspelen van gevechten (gesimuleerde gevechten) op zijn terrein niet toe
Er zijn uitzonderingen, zoals afbeeldingen van de veldslagen van Saylor’s Creek en Gettysburg. Deze veldslagen worden met hoge precisie beheerd door strikte veiligheidsfactoren toe te passen, naast het benadrukken van nauwkeurige historische feiten.
Middeleeuwse re-enactment in Duitsland wordt geassocieerd met levende geschiedenis en beurzen en festivals uit de Renaissance, en is in bijna elke stad te vinden. Zoals het Peter en Paul Festival in Bretten, de Landshut-bruiloft of het toernooi van de Ridders van Schloss Clattenberg.
De meerderheid van de gevechtsre-enactment-groepen zijn slagveld-re-enactment-groepen, en sommige zijn enigszins geïsoleerd geraakt vanwege de sterke nadruk op authenticiteit.
Wat er gebeurde met de beroepsgroep Alfhänder veroorzaakte controverse in de Duitse archeologie. Grote musea hebben de collectie Duits-Poolse levende geschiedenis ondersteund en sinds 2000 het beeld gevormd van de vroege geschiedenis in Duitsland en de wereld. Het geschil begon in 2009 vanwege vele factoren, waaronder een paper met de titel “Under the Swastika, Germaanse levende geschiedenis en de invloeden van rechts”.
Aan de andere kant hielden de communistische Oost-Duitsers niet van heropvoeringen van ‘Indiase’ levende geschiedenis, een variant die wijdverbreid was in Oost-Duitsland en nauwlettend in de gaten werd gehouden door de veiligheidstroepen.
Dit soort levende geschiedenis maakt ook deel uit van de West-Duitse folklore en probeert een hoog niveau van authenticiteit te bereiken.