Het weglaten van klanken in gedichten is een veelgebruikte techniek in de poëzie. Door bepaalde klanken weg te laten of juist te benadrukken, kan de dichter een bepaalde sfeer creëren of een bepaalde emotie overbrengen. Deze techniek wordt ook wel assonantie of alliteratie genoemd en speelt een belangrijke rol in het creëren van ritme en klank in een gedicht.
Een dichter kan ervoor kiezen om bepaalde klanken weg te laten om de aandacht te vestigen op andere klanken die wel aanwezig zijn. Door bijvoorbeeld klinkers weg te laten, kan de dichter de nadruk leggen op de medeklinkers die overblijven en zo een bepaalde ritmische cadans creëren. Op deze manier kan de dichter de lezer meenemen in de flow van het gedicht en een bepaalde emotie overbrengen.
Daarnaast kan het weglaten van klanken ook gebruikt worden om een bepaalde sfeer te creëren. Door bijvoorbeeld harde of scherpe klanken weg te laten, kan de dichter een gevoel van zachtheid of tederheid oproepen. Het weglaten van bepaalde klanken kan ook helpen om de aandacht van de lezer te trekken naar de betekenis van de woorden zelf, in plaats van naar de klank ervan.
Het weglaten van klanken in gedichten is dus een krachtig middel om de lezer mee te nemen in de wereld van het gedicht en om emoties en sferen over te brengen. Door bewust te spelen met klanken en ritme, kan een dichter zijn boodschap op een subtiele en indringende manier overbrengen. Het weglaten van klanken is dan ook een belangrijk onderdeel van het ambacht van de dichter en speelt een grote rol in de impact van een gedicht op de lezer.