het verdronken land van saeftinghe?
Het is nu een moeras dat bekend staat als het Verzonken Land van Saeftinghe [ nl ] (Nederlands: Verdronken Land van Saeftinghe) en een officieel natuurgebied. Het land is het ontmoetingspunt waar de rivier de Schelde het zoute water van de Noordzee ontmoet aan de monding van de Westerschelde. Het is een verraderlijke plek waar grote stukken land binnen enkele seconden gemakkelijk door de getijden worden opgeslokt en die niet mogen worden verkend zonder een ervaren gids.
hee het verdronken land van saeftinghe?
Saeftinghe werd in de 13de eeuw drooggelegd onder het bestuur van de Abdij Ter Doest. Een van de beroemdste bewoners van de abdij was Willem van Sieftinghe, die zijn naam gaf aan het op de zee opgeëiste land. Tot 1570 was het land erg vruchtbaar. Landbouw, turfwinning en handel maakten Saeftinghe tot een van de meest welvarende plaatsen in de omgeving. Er waren verschillende andere nederzettingen in de buurt: Namin, St. Lawrence, Stampaert, Weil (St. Marie), St. Lawrence en Kasweli.
De nederzettingen waren meestal kleine dorpjes met een paar huizen en hutten, maar er was ook het kasteel van Saeftinghe, dat in 1279 werd gebouwd. Tegenwoordig ligt alles bedolven onder verschillende lagen modder en zand als gevolg van verschillende overstromingen door de jaren heen. Op verschillende plaatsen op de grond zijn grote stenen gevonden. Deze bakstenen waren waarschijnlijk overblijfselen van het klooster die door de dorpelingen werden gebruikt om hun huizen te bouwen toen het klooster door verschillende overstromingen werd verwoest. Tegenwoordig zijn sommige van deze stenen te zien in het nabijgelegen bezoekerscentrum.
Het grootste deel van het land rond de stad ging verloren in de Allerheiligenvloed van 1570 (Allerheiligenvloed). Vier jaar later bereikte het verzonken land wat nu België is. Alleen Saeftinghe en een deel van het omringende land wisten droog te blijven.
In 1584, tijdens de Tachtigjarige Oorlog, zagen Nederlandse soldaten zich gedwongen om de laatste intacte dam te vernietigen en de Saeftinghe te verdrinken in het water van de Schelde. Door de geschiedenis heen zijn er pogingen gedaan om het gebied te herstellen; Het gevaarlijkste project vond plaats in 1907, maar tot dan toe was de Hertogin Hedwigepolder alleen vanuit zee veroverd. Tegenwoordig ligt een klein dorp in de drooggelegde delen van het land, Emmadorp [nl] genaamd. Saaftinge zelf is niet geborgen. In 1970 werd de hele wijk opgenomen in de gemeente Hulst, toen Graauw en Langendam [ nl ] en Clinge ophielden te bestaan.
Binnen de historische gemeentegrenzen telt Saaftinge vandaag 55 inwoners. De vlag bestaat uit een blauwe leeuw uitgespreid op een wit veld. De leeuw is ontstaan uit het persoonlijke schild van Willem van Saeftinghe.