Door dat gat zie je een paar huizen.
Vanaf de plek waar je staat, kijk je door een gat in de muur en zie je een aantal huizen in de verte liggen. Het is een bijzonder gezicht, alsof je stiekem een glimp opvangt van het leven van anderen.
De huizen lijken klein vanuit deze afstand, maar toch stralen ze een bepaalde warmte uit. Je kunt je voorstellen hoe het zou zijn om daar te wonen, om deel uit te maken van de gemeenschap die zich daar bevindt.
Het gat in de muur fungeert als een soort kijkdoos, een venster naar een andere wereld. Het nodigt je uit om je verbeelding de vrije loop te laten en je voor te stellen wat er zich achter die gevels afspeelt.
Misschien wonen er wel families die samen aan tafel zitten voor het avondeten, of kinderen die buiten spelen in de tuin. Misschien zijn er wel feestjes of gezellige bijeenkomsten waar je niets vanaf weet.
Het is een mysterie, een raadsel dat je niet kunt oplossen vanaf deze afstand. Maar dat maakt het juist zo intrigerend. Het zet je aan het denken over de wereld buiten je eigen kaders, over de levens van anderen die parallel aan het jouwe verlopen.
En terwijl je daar staat, starend door dat kleine gat in de muur, voel je je even verbonden met die onbekende wereld. Het is een moment van contemplatie, van verwondering over de diversiteit van de mensheid.
En dan, als je besluit om verder te gaan en je weg te vervolgen, blijft dat beeld van de huizen in de verte nog even op je netvlies hangen. Een herinnering aan dat ene moment van verwondering, van verbondenheid met iets dat verder weg ligt dan je ooit had kunnen vermoeden.